Goizeko zortziak laurden gutxiago. Fresko samar. Zapatuko
euri zaparraden eta behe-lainoen arrastorik ez. Eguraldia
hobera zihoala eta, pozik geunden. Autobus bete
mendigoizale, Burgoserako bidean...
Hamarrak eta hamar minutu ziren, Espinosa de los Monteros
herria atzean utzi eta Lunadara daroan errepidearen 3,5
kilometroan autobusa gelditu zenean.
Autobusetik jaitsi orduko, Markina-Xemeingo Artibai
Mendigoizale Taldeko lagun batzuk bidea markatzeari ekin
zioten. Bien bitartean, osterantzeko mendigoizaleak,
bide-hegalean geratu ginen, botak janzten edo lotzen,
motxiletan badaezpadako arropa zein jakiak sartzen, oinez
hasteko desiratzen.
Hamarrak eta erdiak ziren, harri eta lurrezko pistatik
barrena abiatu ginenean. Aldapa handirik gabe, apurka-apurka
gorantz gindoazen. Ezker-eskuma, zelai orlegi ederrak ikusi
genituen, den-denak harri-horma txikiz, mugarriz,
inguraturik. Han-hemenka, bazeuden sasoi bateko
kare-harrizko txabolak, arbelezko teilatuz jantziak,
lizarren gerizpean.
Ordu eta erdi igaro ondoren, harri eta lurrezko pistatik
atera eta ezkerraldeko bidezidorra hartu genuen. Arta
txikien basotik gora, aldapa gogortzen hasi zen, baina
perretxiko-kontuak tarteko, artean nekerik ez zen ageri.
Basoa ere atzean utzita, hare-harri eta konglomeratu
artetik sartu ginen. Bat-batean, gurma zarratua eta
hezetasuna nagusitu ziren. Errekastoak nonahi zabaltzen
ziren. Une batzuetan, gure kostaldeko haitzetan genbiltzala
ere pentsatu genuen. Bada, pasaia bitxi adina polit horretan
sartu ginenetik, ordubete behar izan genuen, Castro
Valneraren tontorra egiteko (1.707 metro).
Tontorrean, aurre-aldeko ikuspegi zoragarriez gozatu
genuen: amildegi belartsu ikaragarriak, mendi txikien artean
hedatutako lautadatxoak, auzuneak... Ipar-mendebalera
begiratuz gero, Kantauri itsasoa ere zabal-zabal ikusten
zen.
Zerbait jan eta argazki batzuk atera ondoren, Pico la
Miel mendirantz abiatu ginen. Minutu batzuk igaro ostean,
aurreko aldean ikusi genuen Pico la Miel, piramide bat
bailitzan, sendo eta erronkari. Castro Valnerako mendilerroa
utzi eta zelai batetik behera egin ondoren, aldapan gora
hasi ginen ostera ere. Tontorrera iritsi aurretik, aldiz,
behe-lainoa sartu, eta giroa apur bat gaiztotu zen. Halaber,
batek baino gehiagok bereak eta bi ikusi behar izan zituen,
harri artean, azken aldapa gogorra igotzeko. Izerdiz blai,
eta arnasestu bat edo beste, ordu biak ziren Pico la Mielera
(1561 metro) heldu ginenean.
Ordu eta erdi eskasean, beherantz eginda, Lunadako
eski-estazioan geunden. Aldatu, bazkaldu eta etxerako
bideari ekin genion. Autobusean, lo kuluxkarik ez zen falta
izan.
HARITZA
|